ΟI «ΝΤΕΛΑΛΗΔΕΣ» ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ

 

Παλαιότερα, τα μέσα ενημέρωσης των κατοίκων για τα εσωτερικά και διεθνή γεγονότα ήταν πενιχρά. Δεν υπήρχαν την εποχή εκείνη τηλεοράσεις, κινητά τηλέφωνα, μέσα κοινωνικής δικτύωσης (Internet) παρά μόνο ραδιόφωνα που λειτουργούσαν με μπαταρίες ξηράς φορτίσεως και ήταν φορητά ή επιτραπέζια. Σε αυτά κατέφευγε κάθε οικογένεια για να ενημερωθεί για τα εσωτερικά και διεθνή γεγονότα, αλλά και να διασκεδάσει ακούγοντας λαϊκά και δημοτικά τραγούδια.

 Επίσης η ενημέρωση για τα γεγονότα και τα νέα του χωριού, καθώς και η επικοινωνία μεταξύ των κατοίκων του ήταν δύσκολη, αφού δεν υπήρχε τηλεφωνική σύνδεση στο κάθε σπίτι. Για να μάθει ο νοικοκύρης του σπιτιού τα νέα του χωριού και τις εκδηλώσεις που επρόκειτο να πραγματοποιηθούν στο χωριό, έπρεπε να έρθει στην «αγορά» ή στα μαγαζιά του χωριού και στην συνέχεια να τα μεταφέρει στα μέλη της οικογένειάς του, επανερχόμενος στο σπίτι του. Γι’ αυτό όταν έμπαινε ο νοικοκύρης στο σπίτι επανερχόμενος από την αγορά η πρώτη ερώτηση της οικογένειας ήταν: «τι νέα έχουμε;».

Αλλά και ο Πρόεδρος της κοινότητας ή το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο, όταν ήθελαν να προβούν σε οποιαδήποτε ανακοίνωση που αφορούσε τους κατοίκους του χωριού, αντιμετώπιζαν σοβαρές δυσκολίες μετάδοσής της, αφού δεν υπήρχαν εκείνη την εποχή μικροφωνικές εγκαταστάσεις. Ανέκαθεν λοιπόν κατέφευγαν στον κήρυκα (ντελάλη) που ήταν κάποιος κάτοικος του χωριού, με βροντερή φωνή. Σε αυτόν ανέθεταν το διάβασμα των ανακοινώσεων για οποιοδήποτε θέμα, που έπρεπε να γνωστοποιηθεί στους κατοίκους του χωριού. Αυτός λοιπόν ανεβοκατέβαινε τον κεντρικό δρόμο του χωριού, από την εκκλησία του Αϊ Γιώργη μέχρι το σταθμό του τραίνου και διάβαζε μεγαλόφωνα τις ανακοινώσεις. Για πολλά χρόνια το ρόλο του «ντελάλη» στο χωριό είχε αναλάβει ο αείμνηστος συγχωριανός μας ο Μήτσος ο Μπαμπάς.

Οι χωριανοί επίσης που εμπορεύοντο φρέσκα ψάρια - συνήθως γόπες και μαρίδες - όταν τα παραλάμβαναν με θρυμματισμένο πάγο στην κασέλα από το τραίνο, άρχιζαν να «διαλαλούν» το εμπόρευμά τους σε όλη την διάρκεια της διαδρομής, κατά την μεταφορά τους από το σταθμό μέχρι την αγορά, για να ενημερώσουν τους κατοίκους του χωριού. Αλλά και εκεί στο πέτρινο πεζούλι της αγοράς, στο μοναδικό καφενείο του Κώστα Λύγδα ή Μάρκου, που τοποθετούσαν την κασέλα με τα ψάρια και δίπλα την ζυγαριά, την «παλάντζα», εξακολουθούσαν να φωνάζουν δυνατά, κάνοντας έτσι τον «ντελάλη», διαφημίζοντας το εμπόρευμά τους, ώστε να προσελκύσουν τους θαμώνες των καφενείων να αγοράσουν τα ψάρια. Μετά την οδική σύνδεση του χωριού, στις αρχές του 1960, με την ευρύτερη περιοχή της Αρκαδίας μέσω Παρθενίου, άρχισαν να έρχονται στο χωριό μικρά φορτηγά, οι «ψαροπούλες», που διέθεταν και μικροφωνική εγκατάσταση, με την οποία ειδοποιούσαν τους χωριανούς για την άφιξή τους. Όμως το πρώτο αυτοκίνητο - ψαροπούλα που ήρθε με ψάρια στο χωριό ήταν του Σταύρου Δουζένη από το Παράλιο Άστρος και δεν διέθετε μικροφωνική εγκατάσταση αλλά τον ρόλο του «ντελάλη» είχε αναλάβει ο ίδιος που ήταν  οδηγός του αυτοκινήτου και εμπορευόταν τα ψάρια.

Στο χωριό έρχονταν κατά καιρούς, ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες, διάφοροι μικροπωλητές με κουζινικά,, υφάσματα και είδη ένδυσης και υπόδησης φορτωμένα στα αυτοκίνητά τους τύπου κλούβας. Οι έμποροι αυτοί που ήταν και οι οδηγοί των αυτοκινήτων, έκαναν και τον  «ντελάλη» μέσα από την μικροφωνική εγκατάσταση που είχαν τοποθετήσει επάνω στο αυτοκίνητο. Μόλις «ξαγνάνταγαν*» στις πρώτες στροφές του Αρμακά  άρχιζαν με αυτόν τον τρόπο να διαλαλούν την άφιξή τους στο χωριό και το είδος του εμπορεύματος που διέθεταν προς πώληση. Το ίδιο έκαναν  καθώς τριγυρνούσαν τις γειτονιές του, μέσα από τους  κακοτράχαλους και γεμάτους με γούβες χωματόδρομους.

  Όταν τέλος έρχονταν στο χωριό θίασος καραγκιόζη ή μπουλούκια για να δώσουν θεατρικές παραστάσεις, πέντε έξι από τα μεγάλα παιδιά του δημοτικού σχολείου αναλάμβαναν να κάνουν τον «ντελάλη» για να ειδοποιηθούν οι κάτοικοι του χωριού, για την άφιξη του θιάσου. Περιφέρονταν σε όλες τις γειτονιές του χωριού τις απογευματινές ώρες, ειδοποιώντας με τις φωνές τους την άφιξή του στο χωριό, τον τίτλο του έργου που επρόκειτο το βράδυ να ανέβει στην σκηνή, το καφενείο που θα δινόταν η παράσταση και την ώρα της έναρξής της. Και όλα αυτά για να εξασφαλίσουν την δωρεάν είσοδό τους στην παράσταση. Όλα αυτά γίνονταν μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1950. Από την οδική σύνδεση του χωριού με την γύρω περιοχή, έρχονταν στο χωριό κινητές μονάδες κινηματογράφου, που διέθεταν μικροφωνικές εγκαταστάσεις πάνω στα αυτοκίνητα, οπότε ειδοποιούσαν με τον τρόπο αυτό, κάνοντας τον «ντελάλη», τους κατοίκους του χωριού, οπότε οι μικροί «ντελάληδες» του χωριού αποτέλεσαν πιά παρελθόν.

 

                                                             Γιώργος  Στυλ. Σκλημπόσιος - Μασκλινιώτης