ΤΟ «ΧΩΡΑΤΟ»     ΤΟΥ  ΚΑΦΕΤΖΗ

   

  Την δεκαετία του 1950 το μοναδικό αυθεντικό καφενείο στην αγορά του χωριού το κρατούσε ο ιδιοκτήτης του, ο κυρΚώστας ο Λύγδας. Εκεί  εύρισκαν «αποκούμπι» όλοι  σχεδόν οι κάτοικοι του  κάτω χωριού, απολάμβαναν τον καφέ τους και δροσίζονταν το καλοκαίρι με τις παγωμένες λεμονοπορτοκαλάδες που διατηρούσε ο καφετζής στο ψυγείου του πάγου.  Έπαιζαν χαρτιά «δηλωτή», «ξερή», «πρέφα» και «τάβλι», σημειώνοντας πάνω στην πλάκα με το κοντύλι το αποτέλεσμα κάθε παιχνιδιού. Εκεί   σχολίαζαν την επικαιρότητα και  τα γεγονότα που μάθαιναν από το μοναδικό μέσο ενημέρωσης εκείνης της εποχής που ήταν το ραδιόφωνο. Συζητούσαν επίσης  αλλά και κουτσομπόλευαν τα νέα και τα περίεργα του χωριού μας. Ορισμένοι από αυτούς  περίμεναν να έρθει η μοναδική εφημερίδα, η «Ακρόπολη», με το απογευματινό τραίνο από την Αθήνα και έπαιρναν σειρά μέχρι τα μεσάνυχτα  για να την «ξεκοκκαλίσουν», κάτω από το φως της μοναδικής βενζινόλαμπας  που κρεμόταν από το νταβάνι, στη μέση του καφενείου.  Και ο καπνός από τα τσιγάρα  «ντουμάνιαζε» όλο τον χώρο του καφενείου, ιδιαίτερα το χειμώνα που ανακατευόταν με τους καπνούς της ξυλόσομπας που ζέσταινε το χώρο.

    Στο χωριό εκείνη την εποχή εκτός από τους ντόπιους εμπόρους Μασκλινιώτες, ο Γιώργης Τσουλουχάς από την Κουμπίλα, εμπορευόταν και αυτός ελιές και λάδι. Αγόραζε με πίστωση από πολλούς κατοίκους του χωριού μεγάλες ποσότητες λαδιού και βρώσιμων ελιών, που τα εμπορευόταν στην Αθήνα. Την εξόφληση την διέκρινε πάντοτε η συνέπειά του, αλλά αυτή γινόταν πάντοτε με καθυστέρηση  δύο τριών  μηνών. Κάποια μέρα λοιπόν στο καφενείο που καθόμουν, απολαμβάνοντας το καφεδάκι μου, άκουσα την παρακάτω χαριτωμένη ιστορία:

   Στις αρχές Ιούνιου κάποιου  καλοκαιριού της δεκαετίας του 1950 που η παραγωγή ελαιόκαρπου εκείνη τη χρονιά  ήταν ευλογημένη,  ο Τσουλουχάς είχε αγοράσει με πίστωση από τους Μασκλινιώτες μεγάλες ποσότητες από τα παραπάνω είδη και τους χρωστούσε σημαντική ποσότητα χρημάτων. Όμως κόντευε να βγει ο Σεπτέμβρης και οι παραγωγοί άρχισαν να ανησυχούν, αφού είχε περάσει σχεδόν τετράμηνο και δεν είχαν εξοφληθεί ακόμη από την πώληση των προϊόντων τους. Φοβήθηκαν μήπως ο Τσουλουχάς «ρίξει κανόνι» στην αγορά και χάσουν τα χρήματά τους. Περνούσαν ταχτικά από το καφενείο, θέλοντας να πάρουν πληροφορίες για τον Τσουλουχά,  ρωτούσαν τον καφετζή οι ενδιαφερόμενοι με αγωνία κάθε τόσο:

    - Κώστα,  μήπως είδες τον Τσουλουχά;

    Όμως μερικοί από αυτούς σπάνια κάθονταν στο καφενείο του κυρΚώστα να πιούν τον καφέ τους ή την πορτοκαλάδα τους και να αφήσουν έτσι τον οβολό τους στο ταμείο του. Ο κυρΚώστας  που τον είχαν ζαλίσει καθημερινά με τις ερωτήσεις τους γι’ αυτό το θέμα, αλλά και δεν ήσαν τακτικοί πελάτες στο καφενείο του, σκαρφίστηκε τα εξής για να τους ξεφορτωθεί αλλά και να τους τρελάνει ταυτόχρονα. Κάποια μέρα στα τέλη του Σεπτέμβρη  κάθονταν  στα τραπέζια του καφενείου, δύο - τρείς Μασκλινιώτες που δεν ήταν τακτικοί πελάτες του,  από αυτούς που περίμεναν τον Τσουλουχά να τους εξοφλήσει και που  ενοχλούσαν τον κυρΚώστα με τις ερωτήσεις τους.  Μόλις τους βλέπει, έβαλε αμέσως μπροστά το σχέδιό του. Βγαίνει από την κουζίνα του καφενείου και ρωτάει δυνατά, για να τον ακούσουν και οι ενδιαφερόμενοι,  ένα γνωστό θαμώνα, που τον είχε μυήσει προηγούμενα στην υπόθεση:

    -Μήπως έμαθες πως να πέθανε ο συχωρεμένος ο Τσουλουχάς;

Και ο θαμώνας του απάντησε:

    -Το άκουσα και εγώ ότι συχωρέθηκε, αλλά δεν έμαθα λεπτομέρειες.

   Μόλις άκουσαν έτσι  αυτοί που περίμεναν τον Τσουλουχά να τους πληρώσει, παράτησαν στη μέση τους καφέδες τους, έβαλαν κάτω το κεφάλι και βγήκαν καταστενοχωρημένοι από το καφενείο «κλαίγοντας» για τα λεφτά που τους χρώσταγε. Έτρεξαν μάλιστα αμέσως να αναγγείλουν τα κακά μαντάτα* και στους άλλους πιστωτές του Τσουλουχά. Ο κυρΚώστας μόλις είδε πως «έπιασε» το χωρατό του, έκλεισε το μάτι στο θαμώνα του, τρίβοντας τα χέρια από τη χαρά του. Φυσικά ο Τουλουχάς μετά από λίγες ημέρες εμφανίστηκε στη Μάσκλινα και  πλήρωσε στο ακέραιο όλους τους πιστωτές του. Όμως του κυρΚώστα του Λύγδα το χωρατό* έμεινε στην ιστορία….

 

Γ.Σκλημπόσιος - Μασκλινιώτης