ΤΑ «ΣΠΑΡΤΟΧΩΡΑΦΑ»    ΤΗΣ    ΜΑΣΚΛΙΝΑΣ

 

Η καλλιέργεια δημητριακών ήταν ανεπτυγμένη και στην περιοχή μας, από της συστάσεως του χωριού. Όμως τα σπαρτοχώραφα, όπως τα έλεγαν, ήταν «κοκκινοχώματα» σε πετρώδη κατά το πλείστον εδάφη, πολύ μικρής αποδοτικότητας και  είχαν  μικρή έκταση. Ήταν σκορπισμένα σε διάφορες ακραίες τοποθεσίες του χωριού, αφού ένα μεγάλο μέρος της  καλλιεργήσιμης εδαφικής έκτασης ήταν «ασπρογής» που είχε καλυφθεί  την παλιότερη εποχή από αμπελώνες. Εκτείνοντο  από  το Πλατάνι μέχρι τις Κόντρες, τα Στρατηγέκα χάνια, τον Αρμακά, την περιοχή του Καυκαλά και της Κάρβιας.

 Ορισμένοι κάτοικοι μάλιστα αναγκάζονταν να  σπέρνουν  ακόμη και τα επίπεδα ξέφωτα*, τις λάκες, επάνω στις ανατολικές πλαγιές του όρους Παρθενίου, που απέχουν από το χωριό πάνω από μιάμιση ώρα δρόμο και η πρόσβαση σε αυτά γινόταν μέσα από κακοτράχαλα και ανηφορικά μονοπάτια. Σε αυτά τα χωράφια έσπερναν κυρίως οι κάτοικοι της Ζαρελιάνικης γειτονιάς. Στα ξέφωτα προς την περιοχή του Αρμακά έσπερναν αυτοί που κατοικούσαν στα Γυμνιάνικα ή Μακρέκα.

 Η οικογένειά μας καθώς και άλλοι συγχωριανοί μας, επειδή δεν είχαν στην ιδιοκτησία της μεγάλη έκταση από σπαρτοχώραφα για να σπείρουν τα δημητριακά τους, αναγκαζόταν  για πολλά χρόνια να σπέρνουν δημητριακά σε ξένα  χωράφια, τα οποία ενοικίαζαν. Έδιναν για ενοίκιο στους ιδιοκτήτες των χωραφιών αυτών ορισμένη ποσότητα δημητριακών που συμφωνούσαν, από την παραγωγή του νοικιαζόμενου χωραφιού, το «γιόμορο».

Η καλλιέργεια γινόταν αρχικά με το παραδοσιακό ξύλινο αλέτρι και με υποζύγια τα βόδια. Αργότερα τα νοικοκυριά  χρησιμοποίησαν τα μουλάρια και τα άλογα  με  το  σιδερένιο αλέτρι που είχε δύο φτερά. Τις άκρες  και τα πετρώδη μέρη του σπαρτοχώραφου ,εκεί που δεν έφτανε το αλέτρι, τις καλλιεργούσαν χειρωνακτικά  με   τις αξίνες και τους κασμάδες. Λιπάσματα παλαιότερα δεν υπήρχαν και όταν άρχισαν να χρησιμοποιούνται, η χρήση τους ήταν περιορισμένη. Ωστόσο η συνολική παραγωγή του χωριού σε δημητριακά ήταν αξιόλογη. Αυτό οφειλόταν στην φιλοπονία των κατοίκων που με υπομονή, επιμονή και πείσμα, κάτω από δύσκολες συνθήκες έσπερναν στα χωράφια  τα δημητριακά.

Καλλιεργείτο το σιτάρι και το κριθάρι για την παρασκευή του ψωμιού και σε μικρές ποσότητες η βρόμη, ο βίκος, το λαθούρι και τα κουκιά. Το σιτάρι αποτελούσε όμως την κύρια παραγωγή. Από τα στοιχεία της γεωργικής απογραφής του 1911 προκύπτει ότι εκείνη τη χρονιά καλλιεργούντο 940 στρέμματα σιταριού.                                                                          Γ.Σ.Μασκλινιώτης