ΣΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΤΗΣ  «ΕΠΙΣΚΟΠΗΣ»

    Οι κάτοικοι του χωριού ανέκαθεν προμηθεύονταν τα βασικά είδη διατροφής από τα τοπικά καταστήματα, ενώ τα είδη ένδυσης, υπόδησης, τα γεωργικά εργαλεία και τα λοιπά χρειώδη τα προμηθεύονταν από την αγορά της Τρίπολης. Τα αγαθά που προμηθεύονταν από την Τρίπολη τα μετέφεραν στο χωριό με το μοναδικό μέσο που κυκλοφορούσε, μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1950 τον σιδηρόδρομο.

Όμως από τα μέσα της δεκαετίας του 1880 και για δέκα ημέρες το Δεκαπενταύγουστο κάθε χρόνο στην περιοχή της Τεγέας, στην Παλαιά Επισκοπή, λειτουργούσε μεγάλη εμποροπανήγυρη. Η εμποροπανήγυρη, μέχρι την ημεροχρονολογία που αναφέραμε παραπάνω.  γινόταν μέσα στα χωράφια, γύρω από το εξωκκλήσι της Αγίας Παρασκευής του χωριού μας. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στην Επισκοπή της Τεγέας.

    Αυτή είχε σαν αντικείμενο την διάθεση όλων των ειδών που προμηθεύονταν οι χωριανοί από την αγορά της Τρίπολης, σε μεγάλη ποικιλία και σε πολύ χαμηλές τιμές. Έρχονταν έμποροι να πουλήσουν την πραμμάτεια τους από όλη την Πελοπόννησο και την Αθήνα. Αλήθεια και τι δεν έβρισκες στα υπαίθρια καταστήματα. Από είδη ένδυσης, υπόδυσης και κλινοστρωμνής, μέχρι γεωργικά εργαλεία και ό,τι άλλο χρειαζούμενο στους αγρότες μπορούσε κανείς να φανταστεί.

   Ολόκληρη η εμποροπανήγυρη αναπτυσσόταν μέσα στα χωράφια της περιοχής της Τεγέας, γύρω από την εκκλησία της Παλαιάς Επισκοπής, χωρίς να υπάρχουν εκεί μόνιμες κτιριακές εγκαταστάσεις. Οι έμποροι νοίκιαζαν μικρά αγροτεμάχια στο χώρο αυτό και έστηναν εκεί τα πρόχειρα καταστήματά τους. Δίπλα στο κατάστημά τους «έδεναν» το αυτοκίνητό τους, που το χρησιμοποιούσαν σαν πρόχειρο ξενοδοχείο για την διαμονή τους τις νυχτερινές ώρες, ώστε να διασφαλίζουν ταυτόχρονα και την φύλαξη των εμπορευμάτων τους.

    Επίσης αναπτυσσόταν γύρω από την εμποροπανήγυρη και μεγάλη αγορά μεγάλων ζώων (μουλάρια, γαϊδούρια, άλογα). Στην αγορά αυτή γίνονταν αγορές πωλήσεις και ανταλλαγές ζώων από τους αγρότες της ευρύτερης περιοχής είτε απ’ ευθείας, είτε με την μεσολάβηση ορισμένων μεσιτών, των «τσαμπάσηδων». Εκεί προσπαθούσε ο καθένας να «ξεφορτωθεί» το ζώο που ήταν γέρικο η παρουσίαζε μειονεκτήματα συμπεριφοράς (τσίνημα*, πρόγκηγμα* κλπ.) με την πώλησή του ή την ανταλλαγή του με άλλο νεότερο και πιο ήσυχο. Από το χωριό μας μετέβαιναν οι κάτοικοί του, πεζοπορώντας πολλές ώρες δρόμο, μέχρι να φτάσουν στην Τεγέα και να πουλήσουν, να αγοράσουν ή και να ανταλλάξουν τα ζώα τους σε αυτή την αγορά.

    Οι νοικοκυρές του χωριού περίμεναν το πανηγύρι της Επισκοπής για να μεταβούν και να ψωνίσουν τις προίκες για τα κορίτσια τους, τις κουβέρτες, τα χαλιά, τα κουζινικά του σπιτιού και τα ρούχα που συμπλήρωναν το ντύσιμό τους. Οι άντρες πάλι αγόραζαν από τα υπαίθρια καταστήματα αξίνες, τσάπες, κασμάδες, πριόνια, και ό,τι άλλο τους ήταν απαραίτητο στις γεωργικές τους εργασίες. Δεν παρέλειπαν όμως να αγοράσουν και ποσότητα ψημένης «γουρνοπούλας», για να την καταναλώσουν επιστρέφοντας στο χωριό, μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια.

    Πολλές φορές έπαιρναν μαζί τους στο πανηγύρι και τα παιδιά τους για να επισκεφθούν το τσίρκο, τις κούνιες, τους φακίρηδες και το «γύρο του θανάτου», ένα μεγάλο όρθιο βαρέλι που στα τοιχώματά του τριγύριζαν μοτοσυκλετιστές, με τις τεράστιες μηχανές τους, και τις οδηγούσαν σχεδόν μέχρι τα χείλη του, προκαλώντας τον φόβο αλλά και τον θαυμασμό στους λιλιπούτειους θεατές τους.

Ανέβαιναν στο τραίνο μέχρι την Τρίπολη και από εκεί με τα τοπικά λεωφορεία μετέβαιναν στην Τεγέα. Επέστρεφαν στο χωριό κατάφορτοι από τα ψώνια τους πάλι με το επόμενο δρομολόγιο του τραίνου. Αργότερα με την οδική σύνδεση του χωριού με την γύρω περιοχή, η πρόσβαση των κατοίκων του χωριού στο πανηγύρι γινόταν με δικά τους αυτοκίνητα πολύ πιο σύντομα και με άνεση, όπως γίνεται άλλωστε μέχρι σήμερα.

   Το πανηγύρι σήμερα έχασε την παλιά του αίγλη, αλλά διατηρείται ακόμη ζωντανό. Οι κάτοικοι του χωριού, αλλά και της γύρω περιοχής, μεταβαίνουν εκεί κατά τις ημέρες λειτουργίας του, για να περιδιαβούν κατά κύριο λόγο τα υπαίθρια καταστήματά του και δευτερευόντως για να ψωνίσουν από αυτά, ενώ η ζωοπανήγυρη έχει πλέον σβήσει οριστικά αφού τα τετράποδα που χρησιμοποιούσαν οι αγρότες στα χωριά τους δεν υπάρχουν πιά. Όταν εμφανίζεται στα χωριά κανένα γαϊδουράκι, αποτελεί, ιδιαίτερα για την νεολαία, αξιοθέατο. Αλλά και οι κούνιες, οι φακίρηδες κλπ έχουν περιοριστεί στο ελάχιστο, ενώ «ο γύρος του θανάτου» αποτελεί πιά παρελθόν για το πανηγύρι.                       Γιώργος Στυλ. Σκλημπόσιος – Μασκλινιώτης