ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝΤΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ

       Οι κάτοικοι του χωριού μας, ανήσυχοι και εργατικοί όπως ήταν, εκτός από τις αγροτικές εργασίες που ήταν η κύρια ασχολία τους, απασχολήθηκαν παράλληλα και με άλλα επαγγέλματα, για να ενισχύσουν το πενιχρό εισόδημά τους που τους απέδιδε ο αγροτικός τομέας. Έτσι  στο χωριό λειτούργησαν κατά περιόδους και τα εξής εργαστήρια:

 Α) Σιδεράδικα (γύφτικα) που κατασκεύαζαν και επισκεύαζαν διάφορα εργαλεία των κατοίκων που χρησιμοποιούσαν στις αγροτικές εργασίες τους (αλέτρια, δρεπάνια, ψαλίδια, αξίνες, κ.λ.π.).Αυτά ήταν α)του Γιώργη και Γιάννη Κουρβετάρη (Καντζάρα) που βρισκόταν δίπλα από το μαγαζί του Ανδρέα Κουρβετάρη, β) των αδελφών Δασκολιά (Τσελεπή),στον κεντρικό δρόμο δίπλα στο «παλιό σχολείο» κοντά στην αγορά, γ)του Γιώργη Σίμνου, που λειτούργησε για μικρό χρονικό διάστημα και στεγαζόταν δίπλα από το σπίτι του Κώστα Μάρκου στην αγορά και δ) του Παναγιώτη Μπακούρη που το κρατούσε μέχρι πρότινος  ο γιός του Σωτήρης και στεγαζόταν σε οίκημα εφαπτόμενο του κεντρικού δρόμου, λίγο πιο πάνω από την αγορά. Όλα τα παραπάνω σιδεράδικα αποτελούν παρελθόν για το χωριό μας. Λειτουργεί μόνο το σιδεράδικο του Στράτη  Βαρβιτσιώτη στη Μακρέκη συνοικία.

Β) Πεταλωτήρια και εργαστήρια κατασκευής σαμαριών που «πετάλωναν» τα αλογομούλαρα των χωριανών μας και κατασκεύαζαν και επισκεύαζαν τα σαμάρια των αμίλητων εργατών του χωριού. Στο χωριό ασκούσαν αυτό το επάγγελμα: Παλαιότερα, από το 1930 ο Παναγιώτης Παναγάκος, ο Κώστας Κωτσιορίμπας, ο Γρηγόρης Γρηγορίου και ο Γιώργης Σκλημπόσιος μαζί με το Σταύρο Παναγάκο. Ο Γιώργης Λυγκίτσος, που είχε το μαγαζί από το έτος 1960 μέχρι του θανάτου του, δίπλα στο χασάπικο του Χρήστου Στρατηγάκου. Ο Μίμης Μακρής (Χυλοπιτάς) στο σπίτι του απέναντι από το σπίτι του Κοντογιάννη. Ο Γιώργης Καραπάνος, μετά το 1947,έμαθε την τέχνη στην Τρίπολη και δούλευαν με τον Κώστα Κωτσιορίμπα στο σπίτι του Κωτσιοριμπόγιαννη. Έπειτα χώρισαν με τον Κωτσιορίμπα και άνοιξε μαγαζί με τον αδελφό του Παναγιώτη, στου Αριστείδη Λύγδα (Κανελή). Παρέμειναν εκεί μέχρι το 1965. Ο Παναγιώτης Καραπάνος άνοιξε μαγαζί αρχικά το έτος 1948 στο σπίτι του Γιώργη Λυγκίτσου αλλά αργότερα δούλεψε μαζί με τον αδελφό του τον Γιώργη στο σπίτι του Κανελή. Οι Καραπανέοι τελικά μεταφέρθηκαν στο σπίτι του Κατσικαντάμη απέναντι από το σχολείο. Τέλος ο Δημήτρης (Μίμης) Μακρής, που είχε το μαγαζί απέναντι από το Κοντογιαννέκο σπίτι.

Γ) Υποδηματοποιεία (τσαγκάρικα) και εργαστήρια επισκευής παπουτσιών (μπαλωματάδικα). Τα πρώτα, εκτός από τις επισκευές, κατασκεύαζαν και καινούρια παπούτσια ενώ στα δεύτερα  αποκλειστικά τα  ξεσόλιαζαν,  αντικαθιστούσαν δηλαδή τις φθαρμένες σόλες των παπουτσιών και έκλειναν τις τρύπες τους με κομμάτια επεξεργασμένου δέρματος, τις «φόλες». Στο χωριό υπήρχαν τα εξής εργαστήρια αυτού του είδους: Ο Γρηγόρης Κίκιζας από το 1920 μέχρι το 1927 διατηρούσε τσαγκάρικο, εξοπλισμένο με όλα τα εργαλεία. Κατασκεύαζε και καινούργια παπούτσια. Ο Βασίλης Καραπάνος που έμαθε την τέχνη του τσαγκάρη από τον Γρηγόρη Κίκιζα, άνοιξε μαγαζί το 1927, στο σπίτι του Κοντογιάννη. Τα εργαλεία του, όταν αποσύρθηκε τα έδωσε στο Θρασύβουλο, που και αυτός ήταν μπαλωματής. Ο Νίκας Μακρής, που έμαθε την τέχνη από τον Γιώργη Μέγγο (Γιατρούλια), άνοιξε μαγαζί το 1947, αρχικά στου Κοντογιάννη το σπίτι, αργότερα στο σπίτι του Μπουρδούση και τελευταία μετέφερε το τσαγκάρικο στο σπίτι του στην Μακρέκη γειτονιά. Ο Αριστείδης Λύγδας και τα αδέλφια Γιάννης, Χρήστος, Κώστας και Θανάσης Κανελής ασκούσαν την τέχνη του τσαγκάρη πριν το 1930. Ο Κώστας Κατσίρης την δεκαετία του 1940 άνοιξε τσαγκάρικο στο σπίτι του, στο κέντρο του χωριού, που διατήρησε για πολλά χρόνια, μέχρι την εποχή που ξενιτεύτηκε. Τα αδέλφια Μήτσος και Λεωνίδας Καπράνος άνοιξαν τσαγκάρικο την δεκαετία του 1940 αρχικά στο σπίτι του Κωτσιοριμπόγιαννη. Στην συνέχεια μεταφέρθηκαν στο σπίτι του Στέλιου Σκλημπόσιου και έπειτα στο σπίτι του Γιώργη Καγκλή (Κορδίκου). Τελικά μεταφέρθηκαν ο καθένας στο σπίτι του, ο Λεωνίδας στη συνοικία Αντωνέκα, στο πατρικό σπίτι τους, ασκώντας την τέχνη του μπαλωματή μέχρι το έτος 2005 ενώ ο Μήτσος στο δικό του σπίτι κοντά στο μπακάλικο του Αντρέα Κουρβετάρη, ασκώντας την τέχνη του μέχρι το έτος 2000.Τέλος ο Γιώργης Μέγγος (Γιατρούλιας) ασκούσε την τέχνη του τσαγκάρη από το 1930,μέχρι το έτος 1960.Είχε το μαγαζί του στο κέντρο του χωριού σε χώρους του σπιτιού του Κώστα Λύγδα (Μάρκου) και ήταν εξοπλισμένο με ολόκληρη την σειρά εργαλείων, κατασκεύαζε δε καινούργια παπούτσια με παραγγελία, πλην των άλλων μικροεπισκευών που πραγματοποιούσε σε χαλασμένα παπούτσια των κατοίκων του χωριού.

Δ) Ορισμένοι Μασκλινιώτες ασχολήθηκαν με την τέχνη του βαρελοβαγενά. Οι τεχνίτες αυτοί επισκεύαζαν τα βαγένια που είχαν ξερομαχιάσει* από την έλλειψη κρασιού μέσα σε αυτά, όταν είχαν πια αδειάσει. Χαλούσαν τα βαγένια εντελώς, αντικαθιστούσαν τις φθαρμένες δόγες τους και τα έστηναν πάλι, σφίγγοντας τα στεφάνια γύρω από το βαγένια. Εάν επρόκειτο να φτιάξουν καινούρια έκοβαν από την προηγούμενη χρονιά ξύλα, κατά προτίμηση από καστανιά ή από βελανιδιά, επειδή τα ξύλα αυτά είναι μεγάλης αντοχής και κάνουν καλό κρασί γιατί έχουν λιγότερους πόρους. Τα έβαζαν συνήθως μέσα στην κοπριά των ζώων, σκεπασμένα καλά, για να στεγνώσουν και να ξεραθούν. Δεν τα άφηναν στον ήλιο για να μην σκάνε. Η θερμοκρασία που αναπτύσσεται κατά το χώνεμα της κοπριάς είναι πολύ μεγάλη αλλά σε υγρό περιβάλλον. Έτσι τα ξύλα στέγνωναν χωρίς να ραγίσουν. Κατασκεύαζαν βαγένια μικρά και μεγάλα, για την αποθήκευση και διατήρηση του κρασιού. Επίσης κατασκεύαζαν και μικρά βαρέλια, για την μεταφορά πόσιμου νερού από τα πηγάδια και τις παραδοσιακές βρύσες του χωριού στα σπίτια των κατοίκων. Η επισκευή των βαγενιών γινόταν πάντοτε επί τόπου, μέσα στα υπόγεια των σπιτιών, γιατί ήταν αδύνατη η μεταφορά τους στα εργαστήριά τους, κυρίως λόγω του όγκου τους, αλλά και του βάρους . Το βαρέλι κατασκευάζονταν και επισκευάζονταν στο εργαστήρι του βαγενά, λόγω του μικρού όγκου του. Βαρελοβαγενάδες στο χωριό ήταν οι Μακρέοι (Ο Χρήστος Μακρής, ο Στράτης Μακρής, ο Θανάσης Μακρής, ο Γιάννης Μακρής και άλλοι).

Ε) Κουρεία λειτούργησαν μέχρι τελευταία στο χωριό μας. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1950 λειτούργησε το κουρείο του Νίκου Μέγγου (Ντρίτσαλη). Στεγαζόταν στο πίσω μέρος του παντοπωλείου - καφενείου που λειτουργούσε στον ίδιο χώρο. Εκεί καθημερινά μπαινόβγαιναν οι κάτοικοι του χωριού για να ξυριστούν, να περιποιηθούν το μουστάκι τους και τα μαλλιά τους. Επίσης λειτούργησε και άλλο κουρείο εντός του καφενείου του Παναγιώτη Κουρλιμπίνη (Μούντρου), στο σιδηροδρομικό σταθμό, που ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού γνώριζε και την τέχνη του κουρέα. Αργότερα, και για πολλές δεκαετίες λειτούργησε το κουρείο του Νίκου  Αντωνάκου (Πάικου), που στεγαζόταν κάτω από το σπίτι του, απέναντι από το λιοτρίβι των αδελφών Λύγδα.

ΣΤ) Άλλοι Μασκλινιώτες  ασχολήθηκαν με το εμπόριο λαδιού και βρώσιμων ελιών. Αγόραζαν από συγχωριανούς τους τα προϊόντα αυτά και τα  εμπορεύονταν  στις αγορές της Τρίπολης, του Άργους και της Αθήνας. Λαδέμποροι που προωθούσαν τα προϊόντα της ελιάς στα γειτονικά χωριά και την Τρίπολη ήταν: ο Θανάσης Μακρής, ο Νικόλας Μακρής, ο Νικήτας Μακρής και ο Γιώργης Παναγάκος (Ζίκιρης), ενώ αυτοί που τα προωθούσαν στις αγορές του Άργους και της Αθήνας ήταν: ο Παναγιώτης Ξάμπλας, ο Δημήτρης Μπόμπολας και ο Γιώργης Τσουλουχάς από την Κουμπίλα.

Ζ)Εκμεταλλευόμενοι τον οικοδομικό οργασμό που επικρατούσε στη χώρα μας από τα τέλη της δεκαετίας του 1950 και μετά, πολλοί συγχωριανοί μας ασχολήθηκαν με οικοδομικές εργασίες, ανοικοδομώντας ή επισκευάζοντας τα σπίτια του χωριού μας και όχι μόνο. Παράλληλα λοιπόν με τις αγροτικές εργασίες, με την οικοδομή ασχολήθηκαν οι συγχωριανοί μας Σταύρος Παναγάκος, Παναγιώτης Παπαϊωάννου, Χριστόφορος Μέγγος, Ανδρέας Γιάνναρης, Κώστας Κουρλιμπίνης, Χρήστος Μακρής, Γιώργος Μπαμπάς, Δημήτρης Λυγγίτσος, Δήμος Γρηγορίου κ.α. . Άλλοι  έγιναν ελαιοχρωματιστές  όπως ο Δημήτρης Ηλία Μήλης  ή ξυλουργοί όπως ο Ηλίας Αντωνάκος  και ο Δημήτρης Ανδριανάκος. Ορισμένοι μάλιστα ασχολήθηκαν  αποκλειστικά με τις οικοδομές σε ευρεία κλίμακα και είχαν επεκτείνει την οικοδομική τους  δραστηριότητα  εκτός των ορίων του χωριού μας στη  γειτονική πόλη   του Άργους. Οι σημαντικότεροι επιχειρηματίες της κατηγορίας αυτής ήταν οι αδελφοί Αλέξη Λυγγίτσου, που αργότερα ασχολήθηκαν με την εμπορία σιδήρου και οικοδομικών υλικών, δημιουργώντας επιχείρηση – κολοσσό, καθώς και ο Κώστας Παν. Ξάμπλας.

                                                                                            Γ.Σ.Μασκλινιώτης