Η ΔΙΑΣΩΣΗ ΖΕΥΓΟΥΣ ΣΥΓΧΩΡΙΑΝΩΝ ΜΑΣ ΑΠΟ ΒΕΒΑΙΟ ΠΝΙΓΜΟ

      Ένα ζευγάρι συγχωριανών μας, προχωρημένης ηλικίας, ο μπάρμπα Αντώνης Κ. με την γυναίκα του, ζούσαν μόνοι τους στο χωριό στο σπιτάκι τους στην περιοχή του σταθμού του τραίνου, αφού τα παιδιά τους  είχαν αναγκαστεί να ξενιτευτούν, για την ανεύρεση καλύτερης τύχης.

Κάπου στην δεκαετία του 1970, ένα καλοκαιρινό πρωινό τα γεροντάκια καβάλησαν τα γαϊδουράκια τους, όπως συνήθιζαν, να πάνε στην περιοχή «Μπαριάμη το ρέμα» για να ποτίσουν το μικρό περιβολάκι τους με ζαρζαβατικά που διατηρούσαν εκεί. Είχαν φυτέψει τις φασολιές τους, τις ντοματιές τους, τις κολοκυθιές τους και ό, τι άλλο χρειαζούμενο, για να καλύπτουν τις ανάγκες τους.

Έφτασαν πρωί - πρωί στο μπαξέ τους, και αφού γέμισαν το καλάθι τους με τις «ευλογίες» του μποστανιού τους, λίγες ντομάτες, λίγα φασολάκια, λίγες κολοκυθοκορφάδες και ό, τι άλλο βρήκαν ώριμο για συλλογή, ξεκίνησαν την διαδικασία να ποτίσουν το μποστάνι τους με το γκάργιο. Η θειά Αντώνενα στάθηκε στα χείλη του πηγαδιού, έδεσε το ντενεκέ στην άκρη του γκαργιόξυλου και άρχισε να το ανεβοκατεβάζει μέσα στο πηγάδι, γεμίζοντας το τενεκέ με νερό και αδειάζοντάς τον μέσα στο αυλάκι δίπλα στο πηγάδι, ενώ ο μπάρμπα Αντώνης με το τσαπί του έμεινε να κόβει τις «κόφτρες», για να φτάσει το νερό στα αυλάκια και να ποτιστούν τα ζαρζαβατικά του.

Κάποια στιγμή όμως η συμβία του μπάρμπα Αντώνη γλίστρησε από τα χείλη του πηγαδιού και έπεσε μέσα. Σημειωτέον ότι το πηγάδι έμοιαζε με στρογγυλή δεξαμενή, δεν ήταν πολύ βαθύ, αλλά όμως ήταν γεμάτο με νερό, σχεδόν μέχρι τα χείλη και η περιφέρειά του ήταν πολύ μεγάλη. Κινδύνευε να πνιγεί και φώναξε βοήθεια. Έτρεξε ο μπάρμπα Αντώνης να βοηθήσει τη συμβία του και άρχισε να προσπαθεί με διάφορους τρόπους να την βγάλει από το πηγάδι.

Στην προσπάθειά του όμως αυτή, όχι μόνο δεν κατάφερε τίποτα, αλλά γλίστρησε και αυτός και έπεσε μέσα. Κολύμπι φυσικά δεν ήξεραν ούτε για αστείο. Ευτυχώς το πηγάδι ήταν χτιστό και στα τοιχώματα του εξείχαν μερικές πέτρες, που χρησιμοποιούντο για σκαλιά, όταν κατέβαιναν να το καθαρίσουν. Από αυτές τις πέτρες και από το γκαριόξυλο κρατήθηκαν και οι δύο, διατηρώντας την ψυχραιμία τους. Μένοντας έτσι μόνο με το κεφάλι τους έξω από το νερό, άρχισαν να καλούν απεγνωσμένα σε βοήθεια.

Κάποια στιγμή άκουσαν κουδούνια από ζώα που περνούσαν στο κοντινό μονοπάτι και άρχισαν να φωνάζουν «βοήθεια» με πιο δυνατή φωνή. Για καλή τους τύχη εκείνη την ώρα γύριζε ο συγχωριανός τους, ο μπάρμπα Γιάννης Σ. μαζί με το παιδί του το Δημήτρη από τα χωράφια, καβάλα στα μουλάρια τους. Άκουσαν τις φωνές του ζευγαριού και έτρεξαν στο περιβόλι του μπάρμπα Αντώνη, από εκεί που έρχονταν οι φωνές. Μόλις είδε ο μπάρμπα Γιάννης το ζευγάρι μέσα στο νερό, να κρέμεται από τα πέτρινα σκαλιά του πηγαδιού, με αυτοθυσία και παραγνωρίζοντας τον κίνδυνο που διέτρεχε ο ίδιος, να βρεθεί και αυτός μέσα στο νερό, κατάφερε με την βοήθεια και του γιού του, να ανασύρει το ζευγάρι έξω από το πηγάδι. Ο μπάρμπα Αντώνης δεν έβρισκε λόγια να ευχαριστήσει τον διασώστη του από τον βέβαιο πνιγμό τους. Βρεγμένο μέχρι το κόκαλο το ζευγαράκι, με την βοήθεια του μπάρμπα Γιάννη, φόρτωσαν το καλάθι με τα μαγειρέματα, καβάλησαν τα γαϊδουράκια τους και γύρισαν παρέα με τους διασώστες τους στο χωριό.

Ο μπάρμπα Αντώνης δεν ξέχασε ποτέ την βοήθεια που τους πρόσφερε ο μπάρμπα Γιάννης, γλιτώνοντας αυτόν και την συμβία του από βέβαιο πνιγμό, και σε ένδειξη ευγνωμοσύνης αποκαλούσε πάντα στο εξής τον διασώστη του «Νονέ μου» και «Νονέ μου». Το ζευγάρι των πρωταγωνιστών του περιστατικού τώρα πια δεν βρίσκονται ανάμεσά μας. Πάντως τέτοια παραδείγματα αλληλεγγύης υπήρχαν πολλά την εποχή εκείνη μεταξύ των συγχωριανών μας.

                                                                                        Γ.Σκλημπόσιος - Μασκλινιώτης