Ο ΦΩΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΘΕΡΜΑΝΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΑΗΓΙΩΡΓΗ  ΜΕΧΡΙ ΤΑ ΤΕΛΗ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΤΟΥ 1960

      Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1960, όταν ηλεκτροφωτίστηκε το χωριό μας από τη Δ.Ε.Η., στην εκκλησία του ΑηΓιώργη, ο φωτισμός της τη νύχτα ήταν σχεδόν ανύπαρκτος. Προπολεμικά τις νύχτες που τελούνταν οι ακολουθίες των Χριστουγέννων, των «Χαιρετισμών» και  της Μεγάλης Εβδομάδας, ο φωτισμός της εκκλησίας  γινόταν με τα κεριά. Η παρακολούθηση των ιερών ακολουθιών εκείνη την εποχή τις νυχτερινές ώρες αποτελούσε Θεία μυσταγωγία. Μόνο το τέμπλο της εκκλησίας φωτιζόταν αχνά από το φως των καντηλιών και τα κεριά των μανουαλιών που λειτουργούσαν με λάδι. Ο παπάς και οι ψαλτάδες διάβαζαν τα ιερά βιβλία κρατώντας στο χέρι τους μικρές λαμπάδες, ενώ οι πιστοί ήταν κινούμενες σκιές μέσα στην εκκλησία και μόνο τα πρόσωπά τους φωτίζονταν από την μικρή φλόγα των κεριών, που πολλοί κρατούσαν στο χέρι τους. Με την πάροδο όμως του χρόνου, από τις αρχές της δεκαετίας του 1950, η εκκλησία άρχισε δειλά – δειλά να ηλεκτροφωτίζεται  από την ηλεκτρογεννήτρια του παρακείμενου ελαιοτριβείου του Ευάγγελου Διαμαντάκου (Μακρέκο), με δύο - τρείς ηλεκτρικούς λαμπτήρες που ήταν τοποθετημένοι πάνω στους πολυελέους της εκκλησίας. Μερικοί ακόμα λαμπτήρες στηριγμένοι πάνω σε κολώνες φώτιζαν το δρόμο από αυτό το λιοτρίβι μέχρι την πόρτα της εκκλησίας, μια απόσταση διακοσίων μέτρων περίπου. Αργότερα κατασκευάστηκαν ηλεκτρικές εγκαταστάσεις στο εσωτερικό της εκκλησίας και στον αύλειο χώρο της, τοποθετήθηκαν δεκάδες ηλεκτρικοί λαμπτήρες σε όλους τους χώρους της εκκλησίας αφού η ηλεκτροδότηση γινόταν από πετρελαιοκίνητη μηχανή με ηλεκτρογεννήτρια που στο μεταξύ προμηθεύτηκε η επιτροπή της εκκλησίας και έπαιρνε μπροστά χειροκίνητα (με μανιβέλα). Αυτή αρχικά στεγάζονταν σε παράπηγμα, δίπλα στο πηγάδι του ΑηΓιώργη και χρησιμοποιήθηκε παράλληλα για την άντληση νερού από αυτό, ενώ στη συνέχεια στεγάστηκε σε πλινθόκτιστο δωμάτιο που δεν υπάρχει πιά, εφαπτόμενο στο παλιό χωνευτήρι, το σημερινό παρεκκλήσι του Αγίου Λαζάρου.

Παλαιότερα ο χώρος της εκκλησίας  θερμαινόταν με δύο μεγάλες ξυλόσομπες που τις άναβαν και τις τροφοδοτούσαν με ξύλα κατά την διάρκεια της Θείας λειτουργίας και των άλλων θρησκευτικών ακολουθιών  η νεωκόρα και οι επίτροποι της εκκλησίας. Η μια ήταν στημένη δίπλα από το αριστερό ψαλτήρι και η άλλη κάτω από τον άμβωνα. Αλλά πόσο να ζεστάνουν κι’ αυτές ένα τόσο μεγάλο χώρο! Ήταν η εποχή που και τα δάπεδα της εκκλησίας δεν ήταν στρωμένα με χαλιά, όπως σήμερα. Οι χωριανοί που αποφάσιζαν να εκκλησιαστούν τις χειμωνιάτικες ημέρες και τα βράδια του Μεγαλοβδόμαδου φορούσαν τα πιο βαριά πανωφόρια τους και δεν τα έβγαζαν σε όλη τη διάρκεια των ιερών ακολουθιών. Και ο αείμνηστος παπαΓιάννης Χάλιας, που ήταν προχωρημένης ηλικίας, τον θυμάμαι όταν πήγαινα «παπαδάκι» να τον βοηθήσω στο Ιερό της εκκλησίας, να είναι ντυμένος και αυτός με μάλλινα ρούχα σαν το «κρεμμύδι» μέσα από τα άμφιά του. Προσπαθούσε να ζεσταθεί με ένα μαγκάλι κάρβουνα, που τα άναβε ο γιός του ο Τάκης. Εκεί ζέσταινε σε ένα μπρίκι και το νερό –το «ζέον» -για τη Θεία κοινωνία, ενώ με τα αναμμένα κάρβουνα τροφοδοτούσαμε με την τσιμπίδα κάθε τόσο το θυμιατήρι του, όταν επρόκειτο να θυμιάσει το εκκλησίασμα.

 Κάποτε όμως τα «πέτρινα» χρόνια πέρασαν. Εξηλεκτρίστηκε το χωριό και η εκκλησία μας. Εκατοντάδες ηλεκτρικοί προβολείς  και λαμπτήρες εκπέμπουν άπλετο φως σε κάθε γωνιά της και στα προαύλια. Οι ξυλόσομπες αντικαταστάθηκαν με σύγχρονο κεντρικό σύστημα θέρμανσης.  Η δαπάνη της ηλεκτρικής εγκατάστασης και του σύγχρονου συστήματος θέρμανσής της είναι δωρεά ευσεβών συγχωριανών μας, που είναι εγκατεστημένοι σε άλλες μεγάλες πόλεις της χώρας ή στο εξωτερικό, αλλά δεν ξεχνούν ποτέ τον τόπο που γεννήθηκαν και πέρασαν τα παιδικά τους χρόνια.

                                                                                                 Γ.Σ.Μασκλινιώτης