ΤΟ    ΔΡΑΓΟΥΝΙ

 

Η περιοχή Δραγούνι ήταν ανέκαθεν σημαντικό πέρασμα και σταυροδρόμι. Βρίσκεται σε υψόμετρο 1100 μ. με  γυμνό σχεδόν το τοπίο του, δασωμένο με άγρια χαμηλή βλάστηση (πουρνάρια, σκίνα, αφάνες και σπάρτα).Ήδη από τα αρχαία χρόνια είχε δημιουργηθεί στην περιοχή αξιόλογο οδικό δίκτυο, που έκανε δυνατές τις συνδέσεις της αρχαίας Κυνουρίας, του Άργους, της Τεγέας και της Σπάρτης. Σημαντικές αρτηρίες αυτού του οδικού δικτύου περνούσαν και διασταυρώνονταν στο Δραγούνι. Ο ιστορικός Κ.Α. Ρωμαίος γράφει πως υπήρχαν ίχνη από αμαξοτροχιές πάνω από το Δραγούνι. Τούτο επιβεβαιώνει και ο Π. Φάκλαρης. Αλλά και στη νεότερη ιστορία μας σημειώνεται η σημασία του Δραγουνιού σαν περάσματος και σταυροδρομιού στην ευρύτερη περιοχή. Η δημιουργία μικρού Ελληνικού στρατοπέδου στο Δραγούνι και η σύγκρουση που έγινε εκεί με τους Τούρκους κατά την επανάσταση του 1821 δείχνει τη σημασία που είχε αυτή η τοποθεσία σαν κεντρικό σημείο διέλευσης ανθρώπων και ζώων. Η λέξη «Δραγούνι» έχει Σλάβικη προέλευση και σημαίνει «πέρασμα». Την περιοχή αυτή την ονόμασαν έτσι οι Σλάβοι, επειδή ανέκαθεν ήταν πέρασμα οδικών αρτηριών και αποτελούσε σημαντικό σταυροδρόμι. Σύμφωνα όμως  με  διαφορετική γνώμη του Θ. Βαγενά στο νευραλγικό αυτό πέρασμα δημιουργήθηκαν τα πρώτα χάνια από κάποιον  ονόματι Δραγούνη. Με το πέρασμα όμως του χρόνου χάθηκε το όνομα του ιδιοκτήτη των χανιών αλλά το επώνυμό του μετασχηματίστηκε σε τοπωνύμιο και έγινε «το Δραγούνι». Η περιοχή αυτή  βρισκόταν σε καίρια θέση του οδικού δικτύου, αφού βρισκόταν στην διασταύρωση των δρόμων που ο ένας ερχόταν από τη Μάσκλινα και ο άλλος από την Τρίπολη και οδηγούσαν προς το Καστρί, τον άγιο Πέτρο και κατ’ επέκταση σε όλη την ορεινή βόρεια Κυνουρία.

Εκεί είχαν λειτουργήσει πανδοχεία, τα «Χάνια» όπως τα έλεγαν, που έδιναν ανάσες ζωής στους κουρασμένους στρατοκόπους και στα ζώα τους για πολλές δεκαετίες. Η ονομασία τους προέχεται από την Τούρκικη λέξη han που σημαίνει κατάλυμα.  Οι αγωγιάτες  και οι στρατοκόποι  μόλις έφταναν στην περιοχή σταματούσαν στα Χάνια, ξεπέζευαν, ξεμεσημέριαζαν το καλοκαίρι ή προφυλάσσονταν από τον άγριο χιονιά και το ανεμοβρόχι το χειμώνα,  ξεκουράζονταν για λίγο, πότιζαν τα ζώα τους και συνέχιζαν το ταξίδι τους. Οι Μασκλινιώτες και οι άλλοι κατωμερίτες που ανέβαιναν από την άγρια Λαγκάδα, μόλις έμπαιναν στο οροπέδιο   συναντούσαν το χάνι του «Τριανταεφτά» που ιδιοκτήτης του ήταν ο Μεσοραχίτης Γρηγόρης Γρηγορίου και είχε το παρατσούκλι «Τριανταεφτάς». Από εκεί πήρε την ονομασία και το Χάνι. Σήμερα είναι ερειπωμένο. Ακόμη παραπάνω, διασχίζοντας την περιοχή του Δραγουνιού και παίρνοντας το δρόμο για το Καστρί συναντούσαν το Χάνι του Λάρου, που από το έτος 1938 ήταν ιδιοκτησία του Σίμνου. Αργότερα περιήλθε στην ιδιοκτησία του Κοσκινά. Οι δύο πρώτοι ιδιοκτήτες του ήταν Μεσοραχίτες. Σήμερα λειτουργεί σαν ταβέρνα.  Εκείνοι  που πήγαιναν για το Καστρί στα δεξιά και λίγο παραπέρα από το Χάνι του Σίμνου, στο δρόμο προς την Τεγέα, παρακάμπτοντας την οδική αρτηρία στο σημείο εκείνο, περνούσαν από το χάνι του Βέμμου που ήταν Δολιανίτης. Εκεί στα αριστερά του δρόμου κατεβαίνοντας για την Τεγέα, δίπλα στην βρύση που με το πηγαίο δροσερό νεράκι της πότιζε ανθρώπους και ζωντανά κτίστηκε στην δεκαετία του 1920 αυτό το χάνι. Το οικόπεδο καθώς και μεγάλη περιοχή του Δραγουνιού ανήκε αρχικά στον Ιπποκράτη Γρηγορίου από το Καστριτοχώρι Μεσοράχη. Αυτός πούλησε στις αρχές της δεκαετίας του 1920 την έκταση αυτή στο Βέμμο. Με τα λεφτά που πήρε από την πώληση του οικοπέδου αγόρασε μια μεγάλη έκταση στα Βόρεια προάστια της Αθήνας και της έδωσε το όνομα του χωριού του. Την ονόμασε «Καστρί». Η έκταση αυτή οικοδομήθηκε συν το χρόνο και διατηρεί αυτή την ονομασία μέχρι τα σήμερα. Το χάνι του Βέμμου όμως δεν είχε όλα τα γνωρίσματα που είχαν τα παλιά χάνια. Έμοιαζε περισσότερο με ταβέρνα και καφενείο. Ο Λεωνίδας ο Βέμμος το 1970 αντικατέστησε το χάνι με παραδοσιακή ταβέρνα, που δημιούργησε απέναντί του στην άλλη πλευρά του δρόμου. Σε αυτήν ξεκουράζονταν και χόρταιναν οι περαστικοί και οι Δολιανίτες, με φαγητά της θράκας και του πέτρινου φούρνου, με γίδα βραστή με φλισκούνι, κόκορα σπιτίσιο στο ταψί και άφθονο βαρελίσιο κρασί. Από το 1979 το παιδί του Λεωνίδα, ο Κώστας, τηρώντας την παράδοση, συνεχίζει να προσφέρει στους πολυπληθείς πελάτες του  μέχρι σήμερα όλες τις νοστιμιές της «μεσογειακής» κουζίνας, που κληρονόμησε από τον κυρ - Λεωνίδα.

                                                                                     Γ.Σ.Μασκλινιώτης